Μπομαρσέ, Πιερ Ογκιστέν Καρόν ντε-

(Pierre-Augustain Caron de Beaumarchais, Παρίσι 1732 – 1799). Γάλλος κωμωδιογράφος. Στα νιάτα του ήταν ρολογάς όπως ο πατέρας του, αλλά με το ζωηρό και ευμετάβλητο πνεύμα του ανέπτυξε πολύμορφη δραστηριότητα: υπήρξε καθηγητής της άρπας των γιων του Λουδοβίκου IE’ και έλαβε διάφορες θέσεις στην αυλή, όπου του εμπιστεύθηκαν και λεπτές μυστικές αποστολές. Ασχολήθηκε με το εμπόριο και πλούτισε γρήγορα· απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα με τα Απομνημονεύματά του (1773), που τα έγραψε με την ευκαιρία μιας από τις θορυβώδεις δίκες του. Αγωνίστηκε για να επιβληθεί η αρχή των συγγραφικών δικαιωμάτων· επιμελήθηκε μια έκδοση των Απάντων του Βολτέρου· προμήθευε όπλα στους επαναστάτες αγωνιστές της αμερικανικής ανεξαρτησίας (1776). Ύστερα από μια σειρά «παράτες» (parades), σύντομα κωμικά, λαϊκίζοντα έργα, γραμμένα για το ιδιωτικό θέατρο του Λενορμάν ντ’ Ετιόλ - συζύγου της Πομπαντούρ - παρουσίασε την Ευγενία (1767), δράμα εμπνευσμένο από ένα ταξίδι του στην Ισπανία, που το δημοσίευσε μαζί με ένα Δοκίμιο για το σοβαρό δραματικό είδος, επηρεασμένο από τη θεωρία του Ντιντερό. Ύστερα από άλλο ένα αστικό δράμα, Οι δύο φίλοι (1770), έγραψε τον Κουρέα της Σεβίλλης (1775), πρώτα ως «παράτα», ύστερα ως κωμική όπερα και τέλος ως ζωηρότατη παραδοσιακή κωμωδία. Το αριστούργημα του Μ. είναι Ο γάμος του Φίγκαρο (1784), που εντυπωσίασε με την τόλμη που υπήρχε μέσα στη ζωηρή κωμικότητά του: η κωμωδία αυτή αρχικά απαγορεύτηκε - και παιζόταν μόνο σε ιδιωτικούς κύκλους - αλλά ύστερα είχε πρωτοφανή επιτυχία. Το δακρύβρεχτο δράμα Η ένοχη μητέρα (1792) αποτέλεσε τριλογία μαζί με δυο προηγούμενα έργα του. Το 1787 έγραψς το Ταράρ, έργο που μελοποίησε ο Αντόνιο Σαλιέρι (αλλά η μουσική που ενέπνευσαν τα έργα του στους Παϊζιέλο, Μότσαρτ, Ροσίνι είναι πολύ πιο σημαντική). Από τα ανέκδοτα του Μ. (η αλληλογραφία του οποίου δείχνει μια ζωή τυχοδιώκτη και άσωτου) δημοσιεύτηκε (1961) ένας τόμος με τίτλο Σημειώσεις και Σκέψεις.